பதில்:

மொத்த மக்கள் தொகையில் சிறுதொகையினரே அவ்வாறு கேள்வி எழுப்புகின்றனர். அவர்களுக்கு அதிக முக்கியமளித்து நாம் பதிலளிக்க வேண்டுமா என்பது என் முதல் கேள்வி.

எத்தனை சதவீதம் பேர் அப்படிக் கேட்கிறார்கள்?சிறுதொகையினரின் விமர்சனமே கடுமையானதாக காணப்படுகிறது.

இரண்டாவது. பௌத்த தர்மத்தின் படி எடுத்துக் கொண்டால் நாம் எப்போதும் ஒரே இடத்தில் சிறைப்பட்டிருக்க வேண்டியதில்லை. தர்மத்தின் மூலகொள்கையே நிலையற்ற தன்மை தான். அதாவது அனைத்தும் மாற்றத்துக்குள்ளாகும் என்ற சித்தாந்தம்.

 

ஆகவே மாற்றம் நிகழ்வது இயற்கை என்றால், அந்த மாற்றத்தோடு உடன்பட்டுச் செல்வதும் அந்த செய்தியிலேயே இணைந்து காணப்படுகிறது. அவ்வாறெனின் நவீன தொடர்பாடல் முறைகளோடு நாம் உரையாடலை மேற்கொள்ளும்போது நல்லதொரு உரையாடல் நிகழவேண்டுமெனின் நாம் ஒருவருக்கொருவர் சமமாக அமர்ந்து கொள்வது மட்டும் அல்ல என்னிடமிருந்து நல்ல கருத்துக்களை பெறவேண்டுமெனில் நீங்கள் விமர்சனரீதியாக என்னை கேள்விக்குட்படுத்தவேண்டும். அனத்திலும் என்னோடு உடன்படாமல் எதிர்கேள்வி கேட்பதன் மூலமே இதைப் பார்ப்பவர்களுக்கு என்னிடமிருந்து சிறந்த கருத்துக்களை பெற்றுக் கொள்ள முடியும்.

ஆகவே உங்கள் முயற்சி என்னிடமிருந்து சிறந்த கருத்துக்களை பெற முற்படுவது தானே?

ஒவ்வொரு விடயத்திலும் நீங்கள் என்னோடு ஒத்துப்போவதோடு என்னை சரி கண்டால் எனக்கு கூறுவதற்கு எந்த விடயமும் இல்லாமல் போகும்.

 

 

பதில்:

என்னுடைய கதையை எடுத்துக்கொண்டால், நான் கிழக்கு மாகாணத்தின் அம்பாறை மாவட்டத்தில் பிறந்தேன். பிறகு பதிமூன்றாம் வயதில் காலியில் புத்தபிக்குவாக தீட்சை பெற்றேன். பின்பு பேராசிரியர் வல்பொலறாஹுல தேரரின் சிஷ்யனாக அவருக்கு கீழ் பயிற்சி பெற்றேன்.அவர் காலமாகும்வரை அவரோடு இணைந்து பணியாற்றினேன். பிறகுதான் அவரின் வல்பொல றாஹுல நிறுவகத்தின் தலைமைப் பொறுப்பை ஏற்றேன். அதன்பின் விரிவுரையாளராகி இன்று அதன் துறைத் தலைவராக செயல்படுகிறேன்.

 

 

(A) : நான் நினைக்கிறேன்…

நான் சந்தித்த கோரமான நிகழ்வொன்றே என்னுள் அந்த மாற்றம் நிகழக் காரணமாகியது.

 

இங்கு நான் என் சொந்த அனுபவங்களை கூறுவது பரவாயில்லை தானே என்ன !

ஆம்…

அந்த நிகழ்விலொன்று தான், நான் காலி பறகஹகொட விஹாறையில் இருந்த போது உக்கிரமாக யுத்தம் நிகழ்ந்து கொண்டிருந்த காலத்தில் முத்திரையிடப்பட்ட பெட்டியில் இராணுவத்தினரின் பிரேதங்கள் கிராமங்களுக்கு வந்து கொண்டிருந்தன. அப்போது நான் ஒரு பிக்குவாக அந்த பிரேதங்களுக்கு பாங்சுகூலய (எனப்படும்) இறுதிக் கிரியைகள் நிகழ்த்த செல்வேன்.

அது ஒரு நிகழ்வு.

பிறகு அங்கே இறப்பெய்திய இராணுவத்தினரின் குடும்ப த்தினர் மரணித்த வரின் நினைவாக விகாரைக்கு தளபாடங்கள் மேலும் பல பொருட்களை பூஜை செய்வார்கள். மரணித்தவருக்காக மக்கள் அளிக்கும் இந்த பூஜைப் பொருட்களை நான்பார்த்துக்கொண்டிருப்பேன். 

இதன்பிறகு இந்நிலையில் மாற்றம் ஏற்படுகிறது. 1987 ஜுலை 27 இலங்கை இந்திய சமாதான உடன்படிக்கை கைச்சாத்திட்ட பின் இராணுவம் தென்பகுதிக்கு வருகிறது. பின் படிப்படியாக சிங்கள இளைஞர்களுக்கும் இராணுவத்தினருக்கும் இடையில் தெற்கில் யுத்த நிலையொன்று தோன்றுகிறது. அதிலும் இறந்தவர்களுக்காக இறுதிக்கிரிகைகளை நடத்த நான் முன்னிற்கிறேன்.

 

அந்நேரம் எனது ஞாபகத்தில் நிலைத்துள்ள  ஓர் சம்பவம் தான், வன்முறையாலளர்களால் கோமல என்ற ஊரில் ஒரே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த தந்தையும் மகன்கள் இருவரும் கொல்லப்பட்டனர்.

அந்த மரண வீட்டுக்கு ஊர்மக்கள் வரக் கூடாது என தடுக்கப்பட்டிருந்தனர். அங்கு இருதிக்கிரியைக்காக  நான் போனபோது, ஊர்மக்கள் கூட்டமாக அவ்வீட்டைச்சுற்றி  நின்று பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர். அந்த குடும்பத்தவர்கள் ஒருபிரேதத்தை எடுத்துச்சென்று அடக்கம் செய்துவிட்டு மீண்டும் வந்து மற்ற பிரேதத்தை எடுத்துச்செல்லும் நிலையே காணப்பட்டது.

 

இது ஒரு நிகழ்வு…

 

அதே காலகட்டத்தில் யுத்தத்தினால் என் மூத்த சகோதரர் கொல்லப்படுகிறார்.

இதையெல்லாம் பார்த்துக் கொண்டிருந்த எனக்கு, வெறுமனே இருதிக்கிரியைகள் நடத்துவதையும் தான விருந்து நிகழ்வுக்கு  சமூகமளிப்பதையும் 

அவர்களால் வழங்கப்படும் பிரிகர பூஜைகளை கையேற்பதையும் தவிர இந்தப் பிரச்சினைக்கு தீர்வொன்றை தர என்னால் முடியவில்லை.

வெறும் பார்வையாளராக இருப்பதை விட இந்த பிரச்சினைக்கு தீர்வொன்றைத் தர என்னால் முடியவில்லை. அந்நிலையில் எனக்குள் பல கேள்விகள் எழுந்தன.

 

நான் ஏன் புத்தபிக்குவாக இருக்கிறேன்?

எனது பாத்திரம் என்ன ?இதை த்தான் புத்தமகான் நம்மிடமிருந்து எதிர்பார்த்தாரா ?

 

இந்தக் கேள்விகளினால் என்னில் ஏற்பட்ட அதிர்வுகள் தான் நான் வித்தியாசமான பிக்குவாக மாற காரணமானது.